ویروس کرونا

ما حالا می‌دانیم تو از کجا آمده‌ای
از بطن اشتباهات این بشریت تکامل نیافته
از پیرترین قاره‌های روی این زمین، از آسیا
با آن خطاهای عدیدۀ نابخشودگی‌مان ترا خوش‌آمد گفتیم
با زندگی مشغول شده، سکوت اختیار کردیم
و در مقابل نابود کردن تیمورتاش، ارانی و عشقی‌ها
افشارطوس، روزبه و گلسرخی، حسین فاطمی‌ها
کریم پورشیرازی، حمید اشرف و یارانش 
و انسان‌های فرهیختۀ دیگر که ایران تحویل داد
دررژیم خودکامۀ آن پدر و پسر نابود شدند
بیش از هزاران جوانان بی‌گناه دربند کشیده شد
واندر حکومت فعلی ملاها قتل و عام گردید
ولی ما پیوسته در خود فرورفته و دم نزدیم   

از لشکریان جرّار و بی‌رحم چنگیزی‌ یان
الی شاهان خودخواه و مملو از نخوت
مریض‌گونه، کج‌رفتار و دور از هر دلیل و منطق
مذهبیون تهی مغز و پُر از غرور و تکبّر
و یا مودی پُر از نخوت در هندوستان
صدام لگام گسیخته و قاتل در عراق
فامیل دیکتاتور سعودی در شبه‌جزیرۀ عربستان
نجیب، ضیا الحقِ و امثال آنان در پاکستان
آن گروه از مردمانِ این کرۀ زمین
که پیوسته مشتاقانه در خلوت نشسته‌اند
منتظر تغییر این روش‌های ناعادلانه در امور خود بودند
که حتی با انقلاب‌های پی در پی هیچگاه بارور نشد
حال انسان‌های خسته، دل شکسته، و سرگردانند

آیا آمدی که مرض خودمحوری‌مان را مداوا کنی
یا آمدی که فقط به ما آسیب هرچه بیشتر زنی
اشاره کنی به ما از نابرابری‌ها، کمبودها و کوتاهی‌مان
یا آمدی که به ما نشان دهی که چقدر توخالی است
باورها مآورای طبیعی‌مان، و ادیان و مذاهب‌مان

آن “آُمت”ها بودند که “خدای” نا مرئی را در ذهن خود ساختند
او را در آسمان‌ها میان ابرها بر تخت سلطنت نشاند و جایش داد
آفریدۀ آنان بود که شیطان بزرگ و خون‌آشام و شرور را ساخت 
“خدا” آنان بود که ازپذیرش مسؤلیتی های کلان خود سرباززد
که او را برای “کمبودهای” خود و جهت ترس ما به دنیا آورد

کسی نپرسید چرا خود نیامدی بر روی زمین
به‌جای خود “پسر” و “پیامبران” خویش را فرستادی
که تخم ترس و وحشت را در اذهان بشر کاشته شود
به‌جای آن عقل و خِرد و منطق از انسانان خوش‌باور
با سخنان دروغ و بیهودۀ خود، ریاکارانه
در صحنۀ هر کنیسه برای کلیمیان
بالای منبر هر مسجدی از مسلمانان
یا محیط عبادتگاه ترسایان که مسیح را علم کردند
همواره فریاد زنانه می‌دزدند

چرا اینقدر بی‌رحم، خودخواه و بدون اغماضی
آیا آمدی که به ما درس صحیح اندیشیدن را بیاموزی
یا بازکنی گرۀ مسائلِ بغرنجِ خود پیوند زدۀ ما بشرها را
ولی بدان که دروگر ماهری هستی
بد و خوب را میان‌مان ناگهان درو می‌کنی

آیا توهمان شبح نادیده‌ای می‌باشی 
که بشریت ترا دشمن نادیدۀ خود می‌پندارد
آیا توآن هیولایی سنگ مذابی هستی
که شاعر ایرانی از فرط ناعلاجی آرزو می‌کرد
که روزگاری چون آتشی از خورشید جدا شوی
شهاب‌وار نابهنگام به زمین اصابت کنی 
بدین طریق “عدالت” دزدیده از بشر را
براین کره زمین آلوده عودت دهی، به ارمغان آری

آیا با آمدنت درس به ثروتمندان خواهی داد
که چرا حق و حقوق کارگران را نمی‌دهند
همگی به جمع‌آوری مال و منال مشغولند
که اندازه و حجمِ اندوخته آنان
هیچگاه آنها را به سر منزل معبود نخواهد برد
با تمامی ثروت ذخیره شده در این شیوۀ سهو و خطا
درچهاردیواری خانۀ خود زندانی می شوند
و عاقبت جز کفنی از کرباس در قبر نخواهند بُرد

چرا جان بیچارگان را به مساوات ثروتمندان می‌گیری
می‌فرستی به‌دیار عدم که با “هزار سالگان” بپیوندند
آیا با آمدنت درسی برای بیچارگان خواهد شد
که ترمیم نمودن اوضاعی مالی و معنوی خود را
پُر نمودن این خلیج عمیق و بی‌کران 
ما بین ثروتمندان و فقیران را
با آمدن ناخواسته تو آن چنان مشکل نیست

مگر نمی‌دانی با آمدن تو زندگی
برروی این کرۀ زمین منقضی خواهد شد
بایستی خوب بدانی که محافظه‌کاران
این خرابکاران، مرتجعین و فاشیست‌ها
که در هر گوشه و کنار این کره فراوانند 
ازآمدن تو استفاده جوئی خواهند کرد
حضور تو بهانه دیگری برای آنان خواهد شد
که به آنها ثروتی بیشتری بایست داد
فقط آنانند که با سرمایۀ خود کار ایجاد می کنند
که مقام برتر خود را در اجتماع “فزون بخشند”
که به “گلۀ” نداران و بینوایان در سطح جهان بیافزایند

آه، ای ویروس کرونا، مخرب نهایی بشریت، با وقار بیا
خوش آمدی که عقب ماندگی‌مان را به ما گوشزد کنی
که تمام این ناملایمات خود کاشته آماده است
به‌همراه همۀ هستی، زشت و خوب‌مان را درو کنی
ما بشر کج‌خیال پیوسته مستحق آمدنِ تو هستیم