سال ۹۸ آینه‌ای تمام‌نما‎

آینه‌ای تمام عیار بود‎
سالی که گذشت‎
هیولایی چهل‌و‌یک ساله‎
جشنِ خونی بپا کرد‎
تمام قد، در آینه‌ی سال‎
‎
سال، نه!‏‎
به درازای عمری‎
تیغِ مرگ‎
بر گُرده‌ی وطن نشست.‏‎
‎
آنکه آمد وُ‎
بر مرکب فریب نشست‎
سال، نه!‏‎
سده‌ها زِ امروزمان گُسست.‏‎
‎
دستِ اهریمنِ تاریخی‎
برآمد ‏‎
ز آستینِ دین‌داری ‏‎
‏- در بهار آزادی -‏‎
عهد بشکست وُ              جایِ مِهر وُ دوستی‎
بذرِ کین‎
بر زمین‎  ‎پاشید.                  ‏
داسَش‎
دشنه وُ‎
تکیه‌گاه‌اَش‎
سرنیزه‎
‎
حاصلِ کارَش‎
جنون!‏‎
خون‎
ز پیر و جوان‎
وَز زنان وُ از مردان‎
چو رود شد روان.‏‎
‎
در چنبره‌ی غم وُ اندوهی چنین سنگین‎
‎
چشمِ امیدم ‏‎
به تو‌ست‎
اِی بهار وُ زیبایی‎
امیدِ فردایی وُ‎
در راهی ‏‎
‎
به پیروی از تو‎
ای بهار!‏‎
جامه نو کنیم‎
طرحی دیگر اندازیم‎
زِ کهنه دست شوئیم‎
ارتجاع را وانهیم‎
‏《نه》به استبداد را ‏‎
یکپارچه‎
رساتر‎
ندا دهیم.‏‎
‎
به پیروی از تو‎
ای بهار!‏‎
فکر، نو کنیم‎
به خِرَد اقتدا کنیم‎
به خود اتکا کنیم‎
اعتمادِ گم شده، دوباره پیدا کنیم‎
‏”ما همه با هم شویم” وُ‏‎
آغازِ دگر کنیم‎
‎
گامِ اول‎
آزادی زِ زندان را‎
فریاد کنیم‎
‏”صدا”یِ در غُل وُ زنجیریان‏‎
ز بند رها کنیم.‏‎
‎
گامی دگر‎
در کوی وُ برزن‎
گِردِ پرچمِ “پندارِ نیک” ‏‎
بی دشمنی به این و آن‎
انجمن‌ها بپا کنیم‎
‎
مذهب خویش را “انسان خواهی”،‎
کیشِ خویش را‎
‏”پویا” اختیار کنیم‏‎
‎
دستِ دوستی‎
بسوی جهان دراز کنیم‎
چو آواز خوش دهیم به کوه‎
د‌گرباره آوازِ خوش دِرو کنیم.‏

 

‏۲۹/۱۲/۱۳۹۸‏
علی آزاد