در زمستانی که ابدی می‌نماید

و بر من مسلم است
که من نیز یک رهگذرم
با کوله‌باری از ‏
دردها و خوشی‌های تیره گریزان
هیچ چیز ابدی نیست
و هیچ خانه‌ای مامن ازلی من نخواهد بود
همه چیز به پایان می‌رسد
چون رویایی شیرین در سحرگاهی نیم بارانی
عشق‌ها رنگ می‌بازند
ستاره‌ها در مدار گنگ زمین محو می‌شوند
روزها می‌گذرند
چون خیالی که از ذهن آبی کودکی می‌گذرد
نه اشکی می‌ماند و نه لبخندی
نه چهره‌ای که دوستش داریم
همه چیز به پایان می‌رسد
چون غروب روزی که ازلی می‌نمود
و من می‌دانم که باید بروم
در مسیر رودخانه‌ای که پایان نمی‌پذیرد
در امتداد بادهایی که قاصد روزهای مبهم ساکن‌اند
گاه با اندوه عریان زنی تنها
و گاه با اشتیاق آتشین کودکی در انتظار بهار
در زمستانی که ابدی می‌نماید
من رهگذرم و این حقیقت من است
چون گذار فصل‌ها بر خوشه‌های ترد
و برف‌های سپید
در گستره زوال پذیر هستی
فقط یک نام و یک راز در ذهن زمان می‌ماند
نامی که در سایه تاک‌های آرمیده می‌پیچد
و رازی که در صندوقچه کهنه زمان خاک می‌خورد

ژوئن ۲۰۱۹‏