پرواز ۷۵۲

در آن پگاه بی‌سحر
از آسمانِ تار و تیره
به اوج خاکِ پاک آمدید و من
هنوز به عمقِ چاهِ غم نشسته‌ام
خزر به چشم‌های من هجوم کرد و من
شکسته قلب و دست بسته‌ام

کویر تشنه‌ی نگاهتان
در آرزوی قطره‌ی زلالِ زندگی
به آسمانِ تیره، چشم بسته بود و
ابرهای تیره تر از آن
به خیره گیّ و پوزخندِ تلخ
نه سایه‌ای، نه رحمتی
نه قطره‌ای به کام تشنه‌تان فشاند

در آن زمان
هم او که آسمان تیره را
چراغ راه خویش کرده است
زِهِ کمان کشید و
تیر را به قلبتان نشانه رفت

چه تیره شد پگاه و
تیره‌تر، قلوب سنگیِ کمان‌کشان
دروغ شد حقیقت زمان
و ما به حیرتی عمیق و رنج بی‌امان
فرو نشسته‌ایم

چه رشته‌ها گسست و
قلب‌ها شکست و
سینه‌های عاشقان ز کینه خست
اگر چه پرده‌یِ پلشت کینه
راه راستی ببست
ولی ببین چه پرده‌ها فرو نشست

چه آشکار شد رُخ سیاهِ پشتِ پرده‌ها و
باز شد قیود بندگی ز پای برده‌ها
چه بندها که پاره شد
و خون پاکتان، به خاک‌ها دوباره شد
زمین به سوگتان نشست و
آسمان شهر من
پر از ستاره شد

 

شهریار حاتمی
استکهلم
۱۵ ژانویه ۲۰۲۰