به خانه برمی‌گردم

به خانه برمی‌گردم به آغوش تو
برای آن لحظه گرم
که سرم را روی زانوان تو می‌گذارم
و به خواب می‌روم
چون سرمستی‌های یک پروانه
که پیله خود را ترک می کند
و اعماقش از خنده‌ها و آرزوها درخشان است

به خانه برمی‌گردم
در سحرگاهی نرم و بارانی
وقتی که دریا هنوز می‌خواند
و تو ایستاده‌ای آنجا
میان گلهای سرخ درخشان
رها در اغماء سرمستی‌ها اوج می‌گیرم
چون عقابی میان شگفتی‌ها
و تو را فریاد می‌زنم
دلم تنگ است
دلم اندازه تمام ابرهای آسمان
و دریاچه های زمین، تنگ است

به خانه برمی‌گردم
و تو را تنگ در آغوش می‌کشم
چون سربازی پیروز نبرد
آن گونه که زمان می‌ایستد
و جنگ‌ها و فصل‌ها ساکن می‌شوند
مادر!‏
غم سایه‌ای دوردست است
تا وقتی انگشتان معجزه‌گر تو
گیسوانم را در علفزارهای خیس
به بازی می‌گیرد
و بر پوست سرد تنم می‌لغزد
آغوش بگشا که هیچ جا خانه من نبود

بهار ۱۳۹۴‏