تداعیِ آزادی

‏

«... گریه نکن خواهرم. در خانه‌ات درختی خواهد رویید و درخت‌هایی در شهرت و بسیار درختان در سرزمینت. و باد ‏پیغام هر درخت را به درخت دیگر خواهد رسانید و درخت‌ها از باد خواهند پرسید: در راه که می‌آمدی، سحر را ‏ندیدی؟»
سیمین دانشور

 

عبور می‌کنی ‏
مثلِ نور، از تنت ‏
وَ این درد ‏
که لانه می‌کند
‏ بر شاخه‌های درختی
‏ که قد می‌کشد ‏
در شعله‌های نبودنت
از آب گذشته است وُ ‏
از کارگران، که مشغول اعتراض‌اند وُ ‏
زنان، که الفبای رهایی.‏
‏ ‏
وَ این صدا
از هر طرف که حبس می‌شود، سنگین،
سر می‌رود، سبک،
در تداعیِ آزادی ‏
که تن نمی‌دهد
به تناهی وُ
آب، باد، خاک،
آتش می‌شود
‏خیره در چشم‌های تاریخ وُ ‏
دست‌های تو...‏

وَ آن ستارهٔ آبی
که در شال خیابان می‌سوخت
تقدیر خوش‌رنگ زمان می‌شود
یک‌روز.‏

 

ماندانا زندیان
شهریور ۱۳۹۸‏