چهار سوار سبز...

دوشنبه ۲۱ فروردين ۱۳۸۵


از سالی می‌گويم که هر چهار فصلش بهار است ...


چهار، چهار، چهار ؛ چهار سوار سبز
خوراکشان اميد ، به کوله بار سبز

جوان و بی‌غمند ، به تاخت می‌رسند
زمين بر آورد ، سر از غبار سبز

فرازشان چو کوه ، بلند و با شکوه
فرودشان شگفت ، چو آبشار سبز

چهار يکه‌تاز ؛ جسور و بی‌نياز
هم از نژاد عشق ، هم از تبار سبز

کمندشان سحر ، نسيم‌شان سپر
نه بيم‌شان دگر ، ز کارزار سبز

قشون بهمنی ، ندارد ايمنی
شکست آورد ، شود شکار سبز

بنفشه در سجود ، چه عاشقانه سود
کُلاله‌ی کبود ، به شاخسار سبز

ز جای پايشان ، به هر چمن نشان،
دميده خط سبز ، به يادگار سبز ...