دو شعر برای فرهاد میثمی

پیشکش به دکتر فرهاد میثمی، پزشک و کوشندهٔ مدنی، و دلاوری‌اش در نقد توأمان خشونت و فساد نهاد قدرت در ایران، و دیگرانی که «به‌سادگی چشمشان را نه‌فقط بر زندانی‌شدن، بلکه بر ارّه و تکه‌تکه شدن» کوشندگان مدنی می‌بندند...

... و با احترام به باورش به «اصلاح‌گری تحول‌خواه در نظر و عمل» و شرافتی که «کنش‌ها و روشنگری‌های مستمر همراه با ایستادگی در زمان و مکان مناسب» از تعهد انسانی و اخلاقی او می‌گیرد.*

ماندانا زندیان

بارهٔ یکم-

دست می‌کشم بر امواج سروهایی

که سر می‌زنند از فصل‌های زرد وُ

سبز را

با یک برگ،

از برج‌های بلندشان مراقبت می‌کنند وُ

روز

که هیچ دری را پشت برف نمی‌بندد

نو ‌می‌شود در آب وُ

آینه را به‌جا می‌آورد این پنجره

که آب‌های آزاد از پای بهارش گذشته ‌است وُ

گذشته‌اش

از جای خالی آزادی.

بارهٔ دوم-

و آن‌چه می‌مانَد

جای پای هیولای جنگ‌ است بر گلوی فقر وُ

هراسِ خاک

از چشم‌های بی‌سوی کابوسی

که پناه می‌برد جهان

از امواج سایه‌اش

به رؤیای «انسان»

که بلند می‌شود، راه می‌رود، خمیده وُ

دل می‌زند به آب‌های خشمگین وُ

اصابت می‌کند به جلیقه‌های پُر از هوای نجات وُ

پناه می‌برد به رؤیای شیرینش، «آزادی»

که هیچ ساحلی زیر پایش نیست وُ

غلت که می‌زند،

فرو که می‌رود،

دست تکان می‌دهد هنوز

برای انگشت‌های شناور

در زخم‌های خیابان‌های عمود.

***

سپیده جدیری

بازویم سبز است

و پشتم گرم     به آنچه از او مُردم.

 

دیگر نمی‌خواهد تظاهر کنید؛

بویتان روی صورتم مانده‌ است

و از حرف‌هایتان شعری

                      به من تُف می‌کُند.

 

دیگر نمی‌خواهد به آرزوهایم برسید

آخرین آرزویم لکّه‌ای‌ست شنی

                              که چشم‌هایتان را شورتر می‌کُند.

 

 

* نامهٔ دوم فرهاد میثمی از زندان اوین، نوشتاری دوقلو دربارهٔ:
۱- شعبهٔ ۱۵ دادگاه انقلاب تهران (آقای صلواتی)
۲- وزارت امور خارجهٔ ترامپ؛ زمستان ۱۳۹۷