هوای نور

شنبه ٣ ارديبهشت ١٣٨٤


همیشه شعرِ بی‌ریا، هوای نور می‌کند
برای انهدام شب مرا جسور می‌کند
نگاه را به شوق او، دهم به اشک شستشو
و سایه‌های وَهم را، ز دیده دور می‌کند
عیان شود نهفتنت، نیاز ِ دل نگفتنت
زبان ِسرکش از تو و غمت عبور می‌کند
روانه می‌شود سپس، شبانه، نرم و بی‌صدا
شراب گونه، با صفا، ترا مرور می‌کند
به قلب راز می‌رود، همه گداز می‌شود
دل ترا تراش او چنان بلور می‌کند
به عمق درد می‌وزد، حجاب شرم می‌دَرَد
میان حجم خفتگی، چو مَه ظهور می‌کند
تمام زخم‌های تو، خزند در عروق او
سرود سرخش عاقبت ترا غیور می‌کند
که از سکوت بگذری، صدا شود تمام تو
صدا که رغم هر قفس، هوای نور می‌کند