در گلوی انسان برخاسته

با یاد نیما یوشیج، احمد شاملو و سعید سلطانپور

«بر کشورم چه رفته است»
بر روزگاری
به این بی در و پیکری
چه می‌رود.

عمری است
سیاهی،
شهرهای ما را
در خود فرو خورده است

دیری است
آزادی را
بر دار کرده‌اند
و
هر جوخه‌ی بی‌رحمی
خاک عشق را
به غارت برده است.

اینجا
بیش از پیش
«چهار زندان است»
و
میله‌هایش
تا استخوان کشوری شکنجه شده
فرود آمده است.

سکوت را
پنجره‌های عاصی
شکسته اند
و
مشت‌های گره کرده را
دیگر
هوای خالی
که هزاران بار
شکافته شده است،
پاسخ نمی‌گوید.

دوباره
شوق دیدار آزادی
در بهاری دیگر
در گلوی انسان بر خاسته
طعم زندگی می‌چکاند.

اینک
به پایانی می‌رسیم
که انحراف آغازینش
بر قلب نسل‌های چندگانه‌ی کشورم
خنجری نشانده است،
چنان زهرآلود
که درمانش
شروعی دیگر
با
اندیشه‌ای انسانی است.

اینک
طوفان
از همیشه
نزدیک‌تر است

دیگر
هیچ تزویری
بر سر آزادی
حجاب نمی‌شود.
«آی آدم‌ها که...»