خود بهار

هوای دیگری اگر هست،
آفتاب
در باران می‌رقصد اگر،
آزادی
در عشق
آب می‌شود اگر،
دست خالی ما هنوز
در آرزوی غنچه‌ای ست
نشکفته.

باران
فصل‌های خشک را می‌شوید
آفتاب
قصه‌ی غم‌انگیز تاریکی را
دوره می‌کند
و سبزه
در انتظار چشم‌های بیدار
باغ را
غرق بوسه می‌کند.

روزگاری این چنین،
گاه غریب است
گاه ستونی لغزان
در جای خویش،
تا تو در آن
سرگردان بمانی.

من اما
بهار را در اندیشه‌ای دیگر
جست و جو کرده‌ام
و
تا صبحی
که غبار تلخ نیرنگ
از چهره‌ی آزادی شسته شود،
دل به هیچ نسیم مشکوکی
که غرقابی در کوله بارش می‌پرورد،
نبسته‌ام.

من
در پی بهاری دویده‌ام
که قامت دیگری
از این جهان وارونه
می‌سازد.
هوای بهار من
تراوت زندگی
بر چهره‌ی سوخته‌ی زمین
می‌دمد.

پنجره را باز می‌کنم
چشم را می بندم
اندیشه را رها می‌سازم
تا
در آرامشی بی‌دغدغه
خود را
در این همه هیاهو
باز یابم.
وقتی
دوباره چشم می‌گشایم،
هیچ پنجره ای نیست دیگر،
هیچ دری
هیچ دیواری نیست دیگر.
انگار بهار آمده است
نه!
من خود
بهار شده‌ام،
خود بهار!