بر بامی دیگر

گاهی
باد را
از کرانه‌های غمگین دست‌های بسته
تا عمق آبهای آزاد
در واژه‌های ناپیدای اندیشه
جست‌وجو می‌کنم،
گاه
روزها و شب‌هایی را
که با من
در تنهایی بی‌انتهای روزگار
فراموش می‌شوند.
بر درهای چوبی می‌کوبم
و
میله‌های آهنی شب را
در راه راهی ابدی
با قطره‌ای
از سیلاب زخمی تاریخ
بر بال پرنده‌ی مهاجر
می‌نشانم.
با چشم‌هایی که می‌روند
نگاه را در آینه‌ی دیگری تجربه کنند
منظره‌ی تازه‌ای می‌آفرینم
تا در آن،
لحظه را با آتشفشان آشنا کنم.
اینک
بر بامی دیگر ایستاده‌ام
و
سرودی نا آشنا می‌خوانم
از گذشته‌ای غریب می‌گویم
با آینده‌ای همراه می‌شوم
بی‌هیچ نشانی از امروز
که
شب
در مدار پوشالی آن
این چنین بی‌رحم
بر پوست چروکیده‌ی روزگار
می‌کوبد.
بر بامی می‌ایستم
که بارانش
گل دیگری از این همه خاکستر
برویاند.
گاهی
باد را
به یاد می‌آورم
در هاله‌ای از پریشانی زمان
که اقیانوسی از تصویر را
به دنبال دارد،
گاه
کهکشانی از موسیقی
که بر روح و جان من
فرو می‌بارد.
نگاهی به آینه می‌اندازم،
نگاهی به میله‌های راه راه.
انگار
بر بام دیگری
ایستاده‌ام.