نوروزی دیگر

تقدیم به فریدون گیلانی، از پیشتازان شعر نو
دوم فروردین هزار و سیصد و نود و پنج

از باد می‌پرسم
با کدام پرنده‌ی آزادی
رفیق است؟
تا پنجره‌ی روزگار زخمی
که
شب را
با خود می‌کشد،
بر بالهایش بنشیند.

سکوت می‌کند
و در این سکوت،
هیاهوی بی‌امانی
در من شعله‌ور می‌شود.

فریادی
واژه را
به التهاب در می‌آورد:
کدام باد رفیق؟
کدام پرنده؟
کدام آزادی؟
پنجره
دیوارست
و استخوان در به در انسان
ستون تصویر بقای او.

از انعکاس سبز درختان
روی آبی‌ی رودخانه
که خورشید نقره‌ای را
به چشم خسته وام می‌دهد
سراغ چهچه‌ی پرنده را می‌گیرم.

باد
تصویر زیبای چشم‌اندازم را
در آب
می‌شوید.

اما من
همچنان پشت پنجره می‌ایستم
و این بار
دل به قطره‌ی آبی می‌بندم
که بی‌شتاب
از پیش چشم‌ام می‌گذرد،
تا جای خود را
به آن دیگری بسپارد.

آن که از شب سرد و تاریک
با گرما و روشنی
می‌آید.

شاید
در اندوه فاصله‌ی زمان و مکان
و
در تردید غم‌انگیز من و تو
این قطره‌ی امید را
به اقیانوس آرزوی انسان
برساند:
روزی دیگر
نوروزی دیگر.