من زنده‌ام

از تلخی روزگار
از من نپرس.
نپرس
که شب‌هایم را
چگونه
به خرمنی از آشفتگی
در جهانی
این گونه از هم گسیخته
به روز می‌دوزم؟

از من نپرس
در انبوه این ناهمگونی
که تاریخ را
به ستمگر فروخته است،
چگونه
هنوز
چشم از این آسمان تیره
بر نمی‌گیرم؟

نپرس
در تداوم ناهنجار ماندن
زندگی را چگونه تاب می آورم
و
با رودخانه‌ی اشکی
که در درون من جاریست
چه می‌کنم؟
از راهی
که تردید را
در زمین خشک روزگار می‌پاشد
از من نپرس.

دلخراش است
در آن سوی روشنی
زیستن
وقتی که می‌فهمی
رویای زیبای آزادی را
در تو کشته‌اند
و
ساده‌ترین خاطرات کودکی‌ات را
دستکاری کرده‌اند.

از من نپرس
آخرین کورسوی امید را
کی
به تاریکی
به پوچی
به بی‌آیندگی
خواهم سپرد
و
خود را
چون قطره‌ای
به اقیانوسی از آب تسلیم می‌کنم
که می‌رود و رود
اما دیگر نمی‌داند
به کجا می‌رود
و
آب چیست دیگر.

از من اگر این همه را می‌پرسی
شتاب نکن
که تا پایان
تا پایان تاریکی
هنوز راهی مانده است.

تا همه‌ی تاریکی
تا برپایی همه‌ی چوبه‌های دار
تا فرود همه‌ی بمب‌ها
تا آوارگی هر چه هست
تا همه‌ی مرگ
هنوز راهی مانده است.

نپرس
دیگر نپرس
بشنو
بشنو که من زنده‌ام
زنده‌ام
آنجا
که هیچ مرگی
انتظارش را نمی‌کشد
آنجا که فریاد
هیچ شکلی نمی‌شناسد.
هر چند به سختی
بسیار سخت
این بار را
بر دوش کشید باید.