خنجر در پشت

معشوقۀ رئیس‌جمهور
وحشت‌زده، عرق‌آلود
درست مثلِ فیلم
از خواب پرید
والری تریه‌وله خواب‌دیده‌بود كه از زمین
جوانه‌ می‌زند خنجری بزرگ و
بزرگتر .‌.‌. بركشیده به آسمان و
میوه‌داده بسانِ درختی پاییزی
و اكنون می‌افتد و می‌ترکد و می‌پاشد
خون، بر سنگفرشِ كلاسیكِ پاریسی
همان بعداز ظهرِ نحسی كه رئیسِ‌جمهور
می‌شتافت بسوی الیزه
سوارِ موتورگازی
پنهان در كلاهِ ایمنی
بقولِ پارسی‌گویان
«كبكی سر در برف»
شكارِ شومِ عكاسان
چه افتضاحی!
ولی كِی به نحسی شبی كه به پاریس‌ تجاوز كردند
سربازانِ خلافت اسلامی
چه شبی
یوم‌الله
و صد و سی پاریسی جوان
برنخاستند از خوابِ خنجری در پشت
و كدامین خنجر؟
كه بزرگتر فاجعه
هم این كابوس‌ است
خنجری كه سلفِ پرزیدنت اولان فروكرد
در پشتِ نزدیكترین متحدِ فرانسه در خاورمیانه
خنجری در پشتِ پادشاهِ بیمارِ ایران*
که بیآغازید سلطنتِ الله بر زمین
زبل‌ترین تحلیل‌گران هم
نمی‌دیدند خوابِ پاریس‌ را
اسیر در ریشه‌های یك سرطان
از تهران،
كه یوم‌الله بود آن شب
شبی دراز ...
با شرابی چهل‌ساله:
نوفل‌لوشاتو
شرابِ سیب!
آیا پاریس‌ عطار،
شهرِ عشق
از دروازۀ ششم خویش‌ عبور
عبور ‌خواهد كرد؟
۱۹/۱۱/۲۰۱۵
—————————
* پرزیدنت ژیسكاردستن و دوستِ نزدیكش‌ پادشاهِ فقیدِ ایران، پزشكی مشترك داشتند. رئیسِ‌جمهورِ وقتِ فرانسه با حمایتهای بی‌دریغش‌ از آیت‌الله خمینی، یكی از پنج نفری بود كه از سرطانِ كشندۀ شاه، آگاه بود. به‌قولِ گارسیا ماركز، «بیماری سیاسی آخرین شاهِ ایران». و دیوید او.اِن، وزیر خارجه وقتِ بریتانیا بعدها در كتاب خاطراتش‌ نوشت كه اگر آنها از سرطانِ آگاه بودند ترتیب انتقال قدرت را به یك شورای سلطنت می‌دادند تا ولیعهد به سن قانونی برسد. روشی مثلِ اسپانیا. نیازی به انقلاب اسلامی نبود. «فاجعه‌ای كه مسیرِ تاریخ را عوض‌كرد» و سرود یادِ مستان داد.