دريادلان

شنبه ۳ مرداد ۱۳۹۴

ایران امروز

تا که، زندانبان جانم، کهنه جلاد تن است
صد بيابان بيکسی، صد جاده غربت با من است
بسکه با هردرد، برآیینه زنگاری نشست
دل دگر آيینه، نه، ذات سياه آهن است!
باد وحشی می‌وزد بر کشتگاه خشک ما،
وای ازين طوفان، که ما را در مسير خرمن است
با منی مثل نفس، اما جدا از دسترس
بين ما دشواری راهی، که از من تا من است
جستجوی خانه‌ام را پای افشردن چرا
خانه‌ام آنجاست آنجايی که حرفی از من است
موج گرداب عطش، دريادلان را می‌برد
سنگ سرگردان ساحل، تا ابد تردامن است
اردلان سرفرازـ ایتالیا ٩٩٤ا