نزديک بود خراب کنم !

نزدیک بود خراب کنم
قلم‌ام را دچار عذاب کنم
فردا را نقش برآب کنم
                                نزدیک بود خراب کنم!


تو می‌نشانی مرا
                        بر پشتِ نهنگ
می‌فرستی  به باغهای ته ِ دریا
                                         برای تأمل  
                                         در شهامتِ گل‌ها * 
کشتی نشینان ِبی‌خبر از عمق کجا
                                             من کجا؟!
نزدیک بود به تخته چوبی و رودِ حقیری اکتفا کنم
                                                    نزدیک بود خراب کنم!



تو می‌کشانی مرا
                        به آن بالا. . .  بالا. . . ها
که خیال 
          خواب می‌بیند که پايش برسد آنجا
فرشتگان
             بلیط می‌خرند برای تماشا‌ی اوج ما
نزدیک بود بیفتم درچاه  
                              برای گرفتن‌ ِعکس ماه
                                                  نزدیک بود خراب کنم!


توسفینه‌ای داده‌ای به من
                                   که خورشید گریه می‌کند دنبالش
ستارگان همه جیغ می‌زنند که
                                        « خوش به حال‌اش »!
نزدیک بود به "پرنده" اقتدا کنم با آن بال‌‌اش !
                                                           نزدیک بود خراب کنم!


تو قلم‌ام را پُر از عسل کرده‌ای 
                                          نک‌اش را نور
چه سِحرآمیز بازی می‌کنی با عسل و نور
                                                       چشم حسود ات کور!
نزدیک بود قناعت کنم 
به خودکاری که می‌نویسد به زور 
                                          نزدیک بود خراب کنم!



با تو اکنون
زبان همه‌ی حیوانات را می‌فهمم . . . آسان
عصایم را اژدها می‌کنم . . . راحت 
کورها را شفا می‌دهم . . . فوری 
مرده‌ها را زنده می‌کنم . . . درجا 
به معراج می‌روم 
                          . . . هر صبح 

تو "فردا" را 
انداخته‌ای پشتِ سرم!


----------------------
* = شهامتِ گل‌ را 
      به تقديس بنشينيم
      هنوز می‌رويد!