به‌‌‌ شعله پاکروان

روزی که شعله نامت نهادند نمی‌دانستند نامت از آتش مقدسی ‌ست که جان از بوته‌های ریحان می‌‌گیرد.
باغ سیاووشان* است امروز، باز حقیقت در دل‌ واقعیت می‌‌سوزد و شکوفه می‌‌دهد. نمی‌بینی‌ آتشی که از جان‌ها زبانه می‌‌کشد و ریحان می‌‌روید؟
نمی‌بینی‌ زمین هم زمان در چهار فصل بوی ریحان گرفته؟
اینجا استکهلم هجمه‌ی سرماست اما تو در جانمان زبانه می‌‌کشی‌ و ریحان در قلبمان.
این جهان پاکی جان را بی‌ سوختن نمی‌بخشد، نامت سزاوار تو شد.
هفت ساال آتشی که نمی‌رد در دلت سوخت، هفت ساال، لحظه به لحظه از مناره‌ی امید بالا رفتی‌، گمان مکن باورت فرو ریخت که کهن‌ترین مناره‌ها تو را طلوع کرده‌اند و آتش صدایت، سطر به سطر، جاری کلام خورشیدی ‌ست که در گوشه به گوشه‌ی زمین می‌‌درخشد.
چه سختی زندگی‌! چه سخت! که در وادی حقیقت افروختن شمع بی‌ سوختن جان ممکن نیست و تنها سوختگان، سطر به سطر سیاه تاریخ را با نور نوشته‌اند.

*یکی از الحان سی گانه ی‌ باربد خنیاگر خسروپرویز

بیست و هفتم اکتبر ۲۰۱۴ استکهلم
روز خاکسپاری ریحانه جباری