بوی خانه

برای دخترکم منا به شادباش زاد روزش

به روی همهمه‌های بنفش،
و شوق دمدمه‌های طلوع چشم گشودی
در آستان زمانی جوان که می‌روئید،
زطاق آبیِ آفاق آرزومندی
و سِحر باور خوش در خیال خلق نقش نمی‌زد،
مگر نمایۀ پر التهاب آزادی
و آفتاب به هر کوی و کوخ تابیدن
و دمبدم نفس گرمتاب بهزادی.

*
به چشم باور ما
سپیدیِ کفن مرده‌ای هزارساله که از عمق گور برمی‌خاست،
سپیدۀ سحری بود
از آن که در دل تیره شبی بلند هران جلوۀ سپید همانا فروغ صبحدمان بود!
هنوز واژۀ بابا نمی‌نشست به لب‌های کودکیت،
که باز توفان بود
پدر میان گرد و غبار از نگاه کودکی‌ات گم شد
واین نصیب تو زان گردبادِ کوبان بود

*
مرا ببخش که سودای آفتاب به هر خانه باز تابیدن،
و روی سفرۀ هر خانه نان و روی طاقچه‌اش دفتر و کتاب فراهم شدن،
نمی‌گذاشت به خود یا شما بیاندیشم
اگرچه راه برلبۀ تیغ بود خون آلود،
هوای روزبهی گرم می‌کشید به خویشم.

*
صفای کودکی‌ات را
و بوی خانه و آغوش مام و مهر برادر را،
هجوم توفان برد
و سقف خانه فرو ریخت
و ما که پنج نفر بودیم،
همین سه تن ماندیم
و این خراشه در اندام جانمان سوزان
بسان دفتر بس آرزو در آتشدان...!

*
عزیز جان پدر!
به زاد روز تو این یادها بلاغت نیست
و زاد روز تو باری خجسته باد!
بمان به خرمیِ جان و خود کفائی‌ها
چنان که بوده‌ای از آغاز
که مان امید به فردای داد و آزادی،
هلال گردن قامت فراز نسل جوان است
و بازپوئیِ این راه ناتمام شما راست،
که باز ماندۀ میراث عشق از پدران است!
و هم جوانیِ دیروزهای سوختۀ من،
کنون شکفته و سرشار در جوانیِ توست!
امید باز زیستنم در هجوم توفان‌ها،
دوباره دیدن لبخند مهربانی توست...!

______

نعمت آزرم، پاریس، هجدهم شهریور ۱۳۹۳ خورشیدی/ نهم سپتامبر ۲۰۱۴ میلادی