توفان مبهم ...

با چشم باز خوابی ، عين اليقين می‌بينم
شيطان نژاده گان را ، بر روی زين می‌بينم

چشمانشان زبانه ، از شعله تازيانه
داغی ز حيله‌هاشان، روی جبين می‌بينم

گفتارشان پريشان ، روح ستيزه در آن
درغُل غُل گلو شان ، زهراب کين می‌بينم

مردان آب ديده ، از خويشتن رميده
نا آزمودگان را ، بالا نشين می‌بينم

عيّار دلستان را ، آن سرو ناز جان را ،
در لايه‌های سرخاب ، اندوهگين می‌بينم

با گور‌های نمناک ، خميازه می‌کشد خاک
اهريمن زمان را ، روی زمين می‌بينم

جان ناتوان و خسته ، دست از اميد شسته
زهدان آرزو را ، گور جنين می‌بينم

در بطن اين هياهو ، من می‌دوم به هر سو
راه گريز خود را ، در آن و اين می‌بينم

بی‌حلقه‌های انگشت ، بر سينه می‌زنم مشت
باروی استخوان را ، ديوار چين می‌بينم

کفر سکوت هرچند ، هر گوشه بار افکند
توفان مبهمی را ، سر در کمين می‌بينم

می‌بينم آری ... آری ، انبوه بی شماری
آهنگ گام شان را ، شور آفرين می‌بينم

دستانشان هم آوا ، هر چند بسته ؛ اما
صبح سپيدشان را ، در آستين می‌بينم ...