ایران سرود

.(JavaScript must be enabled to view this email address)

پیشکش به جواد اسدیان

در اندوه میهن مرا تاب نیست
که خاموشی‌اش کمتر از خواب نیست

پر از درد، دل‌ها و لب‌ها خموش
مگرشان به تن جان ِ بی‌تاب نیست؟

به میدان زن و مرد ِ پیکار هست
ولی رزم انبوه پُرتاب نیست

همی دار و بیداد و بی‌آبی است
دمی داد و مهر و نمی آب نیست

بُوَد دشمن و خشکسال و دروج
در ایران یکی چهره شاداب نیست

نسیمی که از سوی میهن وزد
جز آه دل و بوی خوناب نیست

نه کارون خروشان نه زاینده رود
مگر بر سَر ِ کوه برفاب  نیست؟

اُرومیّه خشکیده است ای  دریغ
به سویش روان هیچ شاخاب نیست

از آرش نخیزد خروش کمان
به چنگش مگر تیر ِ پرتاب نیست؟

به همراه بابک در آوردگاه
نشان پی ِ اسب سهراب نیست؟

به فرمان یعقوب در نیمروز
هیابانگ ِزی جبهه بشتاب نیست؟

و دزدان دین‌پیشه را کار و بار
بجز دشمنی با زن و شاب نیست

از ایران چُنان غارتی کرده‌اند
که اعداد را جای واتاب نیست

بگویند هم چنگ و تار و رباب
جز آنگه که دستی به مضراب نیست

که این مهین مانی و مزدک است
حجاز و سراندیب و سَغلاب نیست

و هردل فروزنده آتشکده ست
که تابان و گرم است و سرداب نیست

دل دشت و کوهش پر از گوهر است
به جویش گلاب است و شوراب نیست

چُنین ننگ و بیداد را چاره هست
نگویم درین چاله  پایاب نیست،:

بجز جنبش ملیّ دادخواه
به سرکوب بیداد اسباب نیست

*

دلم هر زمان مژده‌ها می‌دهد
مرا هیچ شکیّ درین باب نیست

که ایران زمین باز یابد شکوه
دگر دور مهر است و محراب نیست

ببینم خروشیده دریای خلق
که این خاک، بایای گنداب نیست

چه دریا که پهنای ایران زمین
که دریا بدین گونه پهناب نیست

فراز آمده کاویانی  درفش
که هان جای ضّحاک کجتاب نیست

خلافت شده کشتی‌اش باژگون
همش جای جز عُمق گرداب نیست

سپاه و عبا و عِقال و عَقار
بجز لاشه بر روی غرقاب نیست

و خورشید خندان که باز آمدم
دگر مهلت کرم ِ شبتاب نیست

*

به تبعید عمری ست تا دیده‌ام
ز روی وطن هیچ سیراب نیست

دماوند را تا نبینم به چشم
مرا بهره از مهر و مهتاب نیست

نماز آورم سوی ایران زمین
بجز میهنم مادر و باب نیست

سُرایم به بانگ دری چامه‌ها
که همتای شان دُرّ خوشاب نیست

اگر چند دانم که  در میهنم
چُنان من سُراینده کمیاب نیست

بسا  شاعرانند  شیرین سخن
که شان شعر جز چامۀ ناب نیست

هم‌آهنگ با نبض ایران ولی
دلی چون دلم در تب و تاب نیست

 

نعمت آزرم / ۵ آذر ۱۳۹۲ خورشیدی/ ۲۵۷۲ ایرانی ِخورشیدی

دروج : پهلوی ِ دروغ. شاخاب: شاخه آبی که به دریا می ریزد. شاب: مرد جوان. واتاب: بازتاب. بایا: بایسته