ابرها، ابرها، ابرهای آسمان!

وقتی‌که خواب‌ها
در سایه‌روشنِ برگ می‌لرزند
ما به کجا خواهیم رفت؟
وقتی‌که رنگ‌ها
در انحنای شاخه‌ای گُم می‌شوند
ما به کجا خواهیم رفت؟
وقتی که باغ‌های نقاشی آتش می‌گیرند
ما به کجا خواهیم رفت؟

آسمان پُر شده است
از کشتیِ شکسته
پناهجویانِ پُر‌تَپش
که نبضِ اقیانوس‌اند
ستاره‌های دوردستِ آزادی...
با این‌همه
چه خواهیم کرد؟

ابرها، ابرها، ابرهایِ آسمان
که از گُمشدگان باخبرید!
وقتی‌که خواب‌ها
در سایه‌روشنِ برگ می‌لرزند
ما به کجا خواهیم رفت؟
وقتی‌که رنگ‌ها در انحنای شاخه‌ای گُم می‌شوند
ما به کجا خواهیم رفت؟
وقتی‌که باغ‌های نقاشی آتش می‌گیرند
ما به کجا خواهیم رفت؟