سه رباعیِ تازه

افسوس که کودکانه تازنده شدیم
وز دمدمۀ دروغ آکنده شدیم؛
رفتیم که رسم بندگی برفکنیم
بنگر که به بندِ بندگان بنده شدیم.

پرسید چرا جنازه سازیم همه؟
آمادۀ سوزش و گدازیم همه؟
گفتم که گذشته‌ها چنین بوده و هست
ما بی‌هنران، گذشته بازیم همه.
                 
گویند که جمله نی نوازیم دگر
بینی که هماره می‌نوازیم دگر؛
گویم که در این نواختن حرفی نیست
اما، هنر آنست بسازیم دگر.

ساعتِ یکِ بامدادِ سه شنبه، هیجدهم دسامبر٢٠١٢