دریغانه

.(JavaScript must be enabled to view this email address)

برای پگاه آرزو که بردمیدنش را در رویا دیده‌ام

گیرم سرودم باز
گیرم سرودم هر پگاهی شعری از روئیدنی دیگر
با واژه‌های آبی و سرخ سپیده دم
سرشار از آمیزۀ ذرّات عطرِ یاس و نورِ ناب
شعری که در جان پیچد و خواهی که بازش خوانی و دریابی‌اش هردم
چون لحظه‌ای نایاب

اما به هنگامی که برآن می‌‌گذارم نقطۀ پایان
شادان که حسّ و حالتی را صید کردم، ثبت کردم باز،
ناگاه می‌بینم – بخود می‌آیم و بینم – نمی‌بینم،
شوق نگاه همدمی با گوهرِ شعر و جهان واژگان همساز
تا شادمان در لحظۀ پایانِ شعرم از برای او بخوانم جانسرودم را
در پیش آن همراز...

تا باز بیند ، باز سنجد، دیده‌ها و سنجه‌هایم را،
در لحظۀ شعری:
در لحظۀ شعری که حسّی ناگهان مثل شهابی می‌دَمَد از ناکجای ذهن
در لحظۀ شعری که وزن آهنگ هر چیز از قرار خویش بیرون است
در لحظۀ شعری که از آغاز تا انجام هستی را به آنی می‌کند پرواز
در لحظۀ شعری که عمری را خلاصه می‌کند در واژه‌ای کوتاه مثل آه
تا بنگرم او نیز با من لذتی دارد درین پرواز در کشف جهان راز...

باری
این دیرمان اندوه را درمان نه آسان است:
خاموشی چنگِ پرُ از آواز
دلتنگی ساز پُر از آهنگ
تردید انگشتان برای نغمۀ آغاز
وقتی که گوش نغمه سنجی نیست
گیرم گشودم پرده‌ای از ساز
گیرم سرودم باز...!


پاریس، مهر ماه ۱۳۷۵ خورشیدی
برگرفته از دفتر (از دور تا هنوز)