سنگ‏نبشته بر مزارِِ پاييز

فوّاره نيست
حوضِ كوچكِ سيمانی 
                             تهی مانده
شمعدانی‌ها خاموش گشته‏اند
به جای بال‏های نقره‏فام
خار و خاكستر و زنگار 
آيينِ ماه را 
                تسخير كرده است 

نه آوای بلبل
                 نه بوته‏ی پُر گُل
نه پروازِ كبوتر 
                   نه آتش 
                             نه اخگر
دسته‏ای از كلاغ‏های كور
طاعون و مرگ را 
                      بر خاستگاهِ سنگی‌ی روز
                                                        حك می‌كنند
رخسارِ خشكِ باغ
از آينه‏ها می‌گريزد

ديوارها
          بلند و بی‌پايان 
                            بی‌درگاه و دريچه
سهمی از آسمان ندارند 
پشتِ دروازه‏ی بسته 
                           پيغام‏ها
                           صداها
                           رنگ‏ها 
                           قصّه‏گوی مرده 
                                    زندانی‌اند
و اين زخمِ كهنه‏ای‌ست 
                              كه بارها 
                در پيشانی‌ی زمان 
                                        دهن باز كرده است 



….

 
بی‌انارِ سرخ و 
                   بی ماديانِ زرد 
                                     يال‏افشان 
                                                  در دشت‏های نور
پاييز بازگشته است 
بيگانه با عطرها 
           كودكی‌ها
            روياها
و ناخن‏های كبودِ مرده‏گان 
در ذهن‏های ما 
                     رشد می‌كنند 

پاييز بازگشته است 
رگ‏بسته‏گی‌ی تاريخ 
در گذشته‏ی تاريكِ زمين 
و مردانی كه جيب‏های مرده‏گان را كاوش می‌كرده‏اند 
سرگيجه‏ی مدام
                     درخت‏زارِ خشك 
                                          عقربه‏هايی كه واژگونه می‌گردند 
نه ساعت‏های شني
تابوت‏هايی از چوبِ زرد 
                              - زردِ كويری -
                                               كه ارمغان و آفتابش انگاشته بوديم 
در برجِ زمزمه‏های گوری 
                                كه پا به پای ما 
                                                    آهسته قدم می‌زند 
اين دره‏های سنگی‌ی خشك 
                                      چيزی به ياد ندارند 
اين صخره‏ها 
                  با چشم‏های سوخته
                                             تنها
ابر‏های كوچ را ديده اند 
ميعادگاهِ خاك
اشك‏ها و ثانيه‏ها نيز 
در بی‌هوده‏گی 
                     فاصله‏ها را 
                                    تكثير می‌كنند


…….




چه كسی اين تابلو را در مسيرِ نگاه قرار داده است ؟
پياده‏روهايی 
                 بی‌هوده‏تر از عمر 
                                         در امتدادِ باغچه‏های بی‌آب 
و درختانی كه در بادها 
                             به مرگ 
                                         تعظيم كرده‌اند ….

شهريور ٨٤ / ايرج عالی‌پور