فردای دریایی

نه چو نیلوفر دمیده بر آب
نه چو شب‌تاب یکسره بی‌تاب،

نه چو باران
نه قطره
نه شبنم
نه چو گل‌های ریشه کرده به هم،

نه چو امواج تند دریایی
که ندارند زٍ کوه پروایی

نه چو مرغان ریشه در دریا
این خطر زادگان بی‌پروا،

یا چو آن کفتران نوآواز
که پر اند از ترانه‌ی پرواز

نه چو مهتاب نو دمیده به کوه
آمده از سرشت شب به ستوه،

نه چو توفان پا گرفته به دشت
کرده آغاز راه بی‌برگشت،

نه چو امواج سخت کوبنده
کوه و صخره‌، زخشم روبنده،

نه چو جنگل
نه رود
نه نیزار
نه بهاران زنده از پیکار،

بوی دریا
           نمی‌دهد شعرم!

گر نبارم چو قطره
چون باران
نشکنم سد و بند این دوران،
شخم،
بر خاک تشنه لب نزنم،
این سترون 
به زیر کشت نبرم،

گل نکارم به دوزخِ تقدیر
در بهاران رویش و تغییر،

نگشایم گره ز غنچه‌ی ماه
که نشانی‌ست از شکوه پگاه،

نسپارم هزار سرخ حصار
نفکنم پنجه بهر فتح بهار،

نزنم پر به شام بی‌پرواز
نکنم  شور دیگری آغاز،

نفکنم دل در آتش و اخگر
نکشم شعله زیر خاکستر

نفشانم چو دانه‌ی گندم
عطر غم‌ها و شادی مردم،

بوی فردا
           نمی‌دهد شعرم!

برزین آذرمهر