هنگامه‌ی درو

از جرزهای شهر به نفرت شده عجین
نفت غلیظ کینه کند نشت روز و شب
آتشزنه کجاست برادر،
ببین که باز
در زاغه‌های ملتهب از زخمه‌های فقر
بر چهره‌های سخت تکیده براستخوان
گشته پدید موج عظیمی از انزجار…
دوران دوباره بار گرفته زخشم و کین
کشته زمانه باز به دل تخم انفجار…

یارا!
مگو زهمره هردم بهانه جو
وقتی دگر نمانده است

بهر بگو مگو
گردد به هر جرقه‌ای
این برج زیر و رو
اما به هوش باش و
درایت

به کار بر!
کاین شعله در نگیرد
یکسان به خشک و تر




برزین آذرمهر