گل ِ من ‌ای بهار ِ آزادی!

همه جا را گرفته روح ِ بهار
گرم رقص است لاله‌ی تبدار،
چشمه‌ساران دمیده از دل ِ کوه،
‌کوه در هاله‌ی مهی انبوه؛
مرغ ِ پر بسته، گشته بال‌افشان،
از قفس رسته پوپک غمخوان؛
مرغکان عاشقانه می‌خوانند،
زندگان، زنده‌گان ِ بیدارند...

ای گل من تو هم شکوفه بر آر!
آمده،
        آمده،
              دوباره بهار!

چون بنفشه بروی بر لب ِ جوی!
همچو نرگس بخند بر لب آب!
چون شقایق بجوش از دل ِکوه!
گو سر آمد ‌فسانه‌ی اندوه،
گو که این شهر در خروش آمد،
نوبت عدل و داد و نوش آمد!

نغمه سر کن، 
           بخوان دوباره به ناز!
زندگی را دوباره کن آغاز!
مژده‌ام ده،
بگو که روز رسید!
شب سر آمد
بخنده شد خورشید!
گل من ‌ای شکوفه‌ی شادی،
گل من ‌ای بهار آزادی!

برزین آذرمهر