از زبان دژخیم

من که‌ام؟
سنگدلی مرگ‌اندیش،
دیو ِ شب‌های دراز ِ تشویش،
که پلیدانه برَد دست به هر تسمه‌ی آتشگونی،
تا کشد از دهن ِ جان‌به‌سری، 
                               حرفی بیش!
سالیان سال است
نشده روزی، 
              شب؛
یا نگشته شب جانکاهی،
                      صبح؛
که نلرزانم من
زیر آوار ِ شکنجه ،
                    هر دم،
تن خونین شده‌ی تبداری!

نیمه جانی را یا 
بار‌ها 
در تب و درد،
             نبرم از طاقت،
نبرم تا لب ِ ‌بیغوله‌ی مرگ
زیر ِ دندانه‌ی طاقت‌کش مرگ‌افزاری!

در شبانگاهی سرد،
ننشانم به دلی شیرزنی داغ ِ پسر
‌به یکی دشنه و نشتر ندرم
رگ پر خون ِ تن ِ هشیاری،
به پلیدی نبرم دست به "پروانه"ی در زنجیری
نزنم زخمه‌ی کاری به تن ِ "سهرابی"!
نشکنم دست کسی را که به دیوار نویسد گاهی 
                                           "زنده باد آزادی!"
نبرم دست به سنگپاره و 
                        سنگ،
نکنم دلشده‌ای را 
                  سنگسار،
ندهم مادر دلباخته‌ای را
                      آزار،
تیر بر قلب ِ "ندا"‌ها نزنم،
نکنم حلق‌آویز
همچو "فرزاد" گلی را 
                     هر بار،
از طناب داری!
تا چه اندازه شنیع است سقوط انسان!
سگ زنجیری تاراج‌گرانی گشتن،
که جهانی را انباشته‌اند،
از چو من گرگ دلی،
                     کفتاری!

با همه خبث و پلیدی که به کار است مرا
عده‌ای برآنند،
که پی امر معاشم من ِ پست
وز پی لقمه‌ی نانی ناچیز 
و یکی کوزه‌ی آب است که 
                              من،
این چنین می‌کوشم؛
و از این ساده دلان
چه بسا پندارند
که در این راه یکی مأمورم 
وز هر کرده‌ی خود معذورم!

لیک بر من 
که پلیدی شده یک سر جایز؛
آفتابی‌تر از این چیز نبوده هرگز:
زیر این پوسته‌ی نازک و بی‌رنگ و لعاب ِ بشری
                                           که به پیکر دارم
دیرگاهی‌ست که خود می‌دانم
                            پست و نفرت بارم!
و در انبوهه‌ی دوزخ بانان
دیو مردم در و 
              مردم خوارم!

برزین آذرمهر