کولی الهام

سحرگاهان 
هر بار
          که
               شبنم ِ شعر
بر گلبرگ‌های عاطفه می‌لغزد 
با شوری کودکانه
کولی  رویا را 
             در آغوش می‌گیرم 
و از دُرد واقعیت
جرعه‌ای
           بر وی
                  می‌نوشانم!
شبانگاهان
آنگاه
       که 
         خسته و کوفته،
سر
   می‌نهم 
          به بستر ِ خاکستر!
با زخم‌های ناسوری 
از دشنه‌های نابرابری و
                          نابرادری 
                                   بر پیکر! 
به خود می‌گویم 
                       آه!
کجاست؟ 
آن کولی نازک خیال ِ جادوگر؟
چرا نمی‌زند امشب،                     
                       حلقه‌ای
                                  بردر؟!

شهریور ۶۲
برزین آذرمهر