آزادی!

ای طنین ِترکش ‌بهار
              در کویر ِ سترونی!
عطر گرم ِ پیکر ِ زمین
           در رگان ِهر چه رستنی!


در بهار سرزمین ِمن،
همچو پرتو سپیده دم
بر ستیغ ِ قله‌ها
                به دم!


بی تو
‌ای جوانی ِ جهان!
بی تو
       لحظه‌ای 
                نمی‌توان
در بهار ِ سرد این دیار،
چون پرنده‌های بیقرار،
عاشقانه خواند!


ای هماره تشنه‌ی سفر،
در شبان  سرد و
                  بی مفر،

بی تو 
بار‌ها و بارها
طعم هر الم چشیده‌ایم
سختی ستم کشیده‌ایم
وز ورای نکبت ِ زمان 
رو به این یقین 
                   نهاده‌ایم:

بی تو 
دل نمی تپد
           به شوق

بی تو 
دانه‌های سرخ ِ عشق
درضمیر ما
          قد نمی کشند
                   بر نمی‌دهند
بی تو چهره‌ها 
            همه کبود می‌شوند.

بی تو جامه‌ها
             همه سیاه
بی تو لحظه‌ها
              همه تباه...

در بهار ِ تو 
ای شکوه ِ باغ ِزندگی
نبض ِ تند عشق
از رگان نازک وجوان لحظه ها
                    می رسد به گوش!


در فروغ خنده‌های تو
گرم می‌شود ضمیر خاک
صبح می‌شود 
                  بهار می‌شود
دست‌های بسته گرم کار می‌شود
روزگار خفته باز
می‌کند
        خروش!


ای شهاب ِ تیز بال و سرخ!
ای ز مهرو عشق 
                 ارغوان!
سر زدی ز صخره‌های خونی ستم
در بهار ِ سرزمین من 
رسم ِ دیگری رقم بزن!
جاودانه جلوه کن
بجان!
آمدی
خوش آمدی
بمان!

برزین آذرمهر
اردیبهشت ۵۸