اندوه پرست

كاش چون پاييز بودم، كاش چون پاييز بودم
كاش چون پاييز خاموش و ملال انگيز بودم
برگهاى آرزوهايم يكايك زرد ميشد
آفتاب ديدگانم سرد ميشد
آسمان سينه ام پر درد مى شد
ناگهان طوفان اندوهى به جانم چنگ ميزد
اشكهايم همچو باران
دامنم را رنگ مى زد
وه، چه زيبا بود اگر پاييز بودم
وحشى و پر شور و رنگ آميز بودم
شاعرى در چشم من مى خواند ، شعرى آسمانى
در كنار قلب عاشق شعله ميزد
در شرار آتش دردى نهانى
نغمه من...
همچو آواى نسيم پر شكسته
عطر غم مى ريخت بر دلهاى خسته
پيش رويم
چهره تلخ زمستانى جوانى
پشت سر
آشوب تابستان عشقى ناگهانى
سينه ام
منزلگه اندوه و درد و بدگمانى
كاش چون پاييز بودم، كاش چون پاييز بودم