می‌نویسد بر زمان...

می نویسد بر زمان، پنهان ترین راز جهان را
تا به تاریکی دهد شور حضوری جاودان را

عمر جاویدی نه بهررَستن از مرگی که باید
آمـده سازد عیان مکاریِ ضحاکیـان را

با قـلم دارد قـرار ماندگارِ بیـقـراری
تا بجوید هم بهارو هم معمای خزان را

زین بپرسد از چرای صاعقه بر بید مجنون
زان یکی رمز عروج شاخه های نو جوان را

زیسته از عنفوان بهر دقایق را چشیدن
با عصیر نابشان تا پرکند جام بیان را

باورش کن چون کلامش می تراود از صداقت
ای بسا مشقی که کرده،تا بیابد این توان را

ور شقایق بنگرد بر پرنیان واژه هایش،
می رَوَد عریان کند عصیان عشاق زمان را

او که از فردوسی و از بیهقی باشد تبارش
می دهد با کِـلک خود،روز قیامت، امتحان را

گر بر آتش هم کشی اوراق سرخش، کی زدایی؟
از دل تاریخ میهن سرکشی هایی چنان را

دست در دست قلم، آوار نسیان چون بکاود
بی امان عریان کند نام یلان بی نشان را

می نویسد لحظه ها را در مجال لحظه گشتن
تا ببندند اهل کتمان، هم دهان وهم دکان را

بی سبب بر او نتوفـَد خشم بی فرجام زاهد
می دَرَد تیغش ز هَم چون تو به تو های گمان را

انجماد وَهم را تا آتش واژه حریف است
می توان بر هم زدن حتا کلام آسمان را!



ویدا فرهودی
پاریس- خرداد۱۳۸٩