مرغ  پر دغدغه!

ریشه افشانده به خاک
پنجه افکنده بر افرای بلند،
رفته تا اوجِ تمنا، بالا،
شاد و آزاد،
گل آورده در آغوشِ بهار،
نازک آرا گلِ نیلوفر من!
مار خنیاگر باد از کینه،
سخت پیچیده بر این پیکره‌ی نازک و ترد،
خون شادی ز تنش می‌نوشد؛
در فرو کوفتنش،

می‌کوشد!

مرغ پردغدغه‌ی شب
اما
نه نفیری‌ش به دل، زین بیداد
نه ستوهیش ز دل سنگی باد،
رخ نهان کرده و
خاموش،
فرو بسته نگاه!





برزین آذرمهر (جعفر مرزوقی)