به مرغانِ شب شکن!

بر صخره‌ها،
غریو پلنگان تیزچنگ،
بر گرده‌ها،
کبودی شلاق‌های باد...

بگذار
چابکانه بتازم به دره‌ها،
در چشمه‌های ژرف،
بشویم ملال راه!

اندوه آهوانه‌ی دیرین
رها کنم!
پر شور،
نعره‌های پلنگانه، سر دهم!

در دیولاخ شب
هر بند، بگسلم!
خرسنگ‌های سخت
پر خشم، بشکنم!

از تیغه‌های کوه
رهوار، برشوم!
ماننده‌ی عقاب
پرخاشگر شوم!

تا اوج بر کشم
تن خونین و زنده را!
تا از فراز قله‌ی مغرور
بنگرم،
صبح دمنده را!