کسی از عشق می‌گوید

جمعه ٢٠ خرداد ١٣٨٤

پس ِ دیوار سیمانی، کسی از عشق می‌گوید
- نمی‌گوید، چه می‌گویم؟-
صدایش عین فریاد است
صدایی سرخ چون مشرق
به وقت زایش روزی، به زیبایی ِ آزادی 
و هر زیر و بمش دارد
   طنین نرم پروازی
            به سمت قله‌ی آغاز
- که در آغاز، انسان بود و آزادی-
و در هر واژه می‌بالد
            به سوی وسعت ابراز
            و بی‌پرواترین آواز 
 
پس ِ دیوار سیمانی کسی افسانه می‌سازد
کسی که دست بسته نقش آزادی
کشیده
کسی که
به رغم هرچه رسم کهنه‌ی محبس
به قلب دخمه می‌تازد
و با آبی‌ترین ایمان
رهایی را می‌آوازد
 
پس دیوار سیمانی
مگر رستم تباری هست پنهان
که سقف سُربی زندان
مدام از هیبتش لرزان
نمی گنجاندش در خود
وحتا مرد زندانبان
شده در کار او حیران؟
 
پس ِ دیوار سیمانی، پس ِ درهای پولادین
نمی‌ماند صدا دیگر
هزاران آهنین همت
سرود عشق می‌خوانند
صدایی نیست، فریاد است.
 




                                                   ویدا فرهودی