بیانیه‌ی سیزدهم!

سقوط شعر را
به تاریكی شعار
دیده بودم
عروج شعار را
به روشنای شعر
نه!

مسافران امید
اینك
از معبری در گذرند
سبزاسبز و پیچاپیچ!
مسیر و مقصد، یكی
راهبر و راهرو هم!

جای تو خالی شاعر!
كه در "هراس بی‌بار و بری"
"به ملال،
در خود به ملال
با یكی مرده سخن" گفتی
و در اندوه ساده لوحی ما
لحظه لحظه
تمام شدی و رفتی!

اینك عروج شعار است
به نورانیت شعر
و چوب حراج
بر قامت قدرت!
و مردان و زنان چارنسل
با شعرهای تو
در خیابان های شهر، روان:
"آه اگر آزادی سرودی می خواند..."

و جای تو
چه خالی
شاعر!



نامی شاكری- ۷/۷/۸۸ (با گیومه‌های بامداد)