سکوتم  مشتت را خرد می‌کند

«من درد مشترکم، مرا فریاد کن!»
ا. شاملو


باور نکردی سکوتم مشتت را خرد می‌کند
و پخش می‌کند قهر سُرخت را
بر نگاه سبزم،
که رد می‌شود از شعله‌های بی‌رحمی‌ات
و سرخی تو از من می‌شود
و من نور می‌شوم
و طلوع می‌کنم
بر سپیدی پرچمی
که گواه سیاهیِ توست؛
و باز باور نمی‌کنی
خورشید پرچم‌مان
از دروغ آنان مهربان‌تر است
و باور نمی‌کنی
رنگین‌کمان را از آسمان‌مان دزدیده‌اند
تا ما به هم نرسیم
و روشنایی بر شانه‌های شیری
که انصاف و استقلال را
به دست‌هایمان می‌سپارد
طلوع نکند
و تو نبینی
سبز شاه‌نشین رنگ‌های پرچم ماست
و ایران عزیزترین یادگار انسان‌هایی که تبعیدشان‌ کردی.



ماندانا زندیان
مرداد یکهزار و سیصد و هشتاد و هشت خورشیدی
صد و سومین سالگرد انقلاب مشروطه ایران