با ياد ترانه ی موسوي

من نعره های دختران زندانم
قلب شكافته ی فرياد خيابانم

ديوارها نتوانند بگيرند صدای مرا
حتی همين لحظه
كه در
ناكجاويرانه پنهانم

چشمان سبز مرا
كدام خنجر بهانه گرفت؟
باتوم های هزار عقده
آتش كشيد بر جانم

گيرم كه سر و
قلب و
پای مرا
پاره
پاره كنی
با نعره می دوزم
گسسته های جهان را و نعره می مانم

خون و فشنگ نيست قلمم
دفترم نيست تن تو
زيرا بدی را نشانه گرفتم، نه بدها
قسم به ايرانم