جوهر

پيرمرد
با انگشت جوهريش
در تاريكی دخمه و دشنه و زنجير
بر ديوار تاريك قلعه اوين
عكس ستاره و اميد
                    نقاشی می‌كند
و فرياد برمی‌آورد...
هان! هنوز را 
                   فردايی است
مباد
       خواب كسی را ببرد.




پيرمرد 
می‌داند كه فاصله اميد و نااميدی
در سكوت اين دخمه
يك «آری» است
و او كه آری نمی‌داند
و هجای بی‌حيای تسليم را
در رسوا شبی چنين تيره
بر دژخيم بدكنش
                   كلام نكرده
همپای كهكشان می‌رود
                          بلند
                          بلند
                         تا هفت ستاره سرخ
بر تپه‌های اوين




پيرمرد
       با انگشت جوهريش 
چقدر اوين را 
             تحقير می‌كند