رمزگشایی

بازمانده در صف ِتقسیم ِهیج!
رمزگشایی از دستهای تو
که با طعم ِبیات نان هم
به اندازه‌ی بلندی برجهای بی‌مروت ِتهران
فاصله دارد
که کاری ندارد.
بگذار «فوکو» بگوید: ای چپق ، چپق نیست
و در این سوی خاموشی ِ فلس ِ ماهی‌ها
چپق ِ بی‌چرای ِ بعضی‌ها را چنان چاق کند
که شکل ِدهان تو در پشت ِدود
نادیده بماند.
بگذار «دریدا» در این سوی کم‌سویی
فصل ِفاضلانه‌ی لب‌های چرب و چیلی را
تنها در تعلیق ِطعم‌های آبدار نگهدارد
بگذار فرار ِازفرا روایت
جهان را چنان فرا بگیرد
که هرکسی تنها تا نوک ِ دماغ ِخود پیله پهن کند.
و اما
ای دهان شکل گرفته بر خاک ِخشکسالی
مگر فرم ِنان
می‌تواند برای تو توفیری داشته باشد؟
وآه
ای چشمی که در روز روشن
حسرت از تو چکه می‌کند
«فوکو» کی در صف ِتقسیم ِهیچ
فلسفه می‌بافت!؟