سجده‌ی ابدی

 گُلی
       از شرمِ پژمردنِ خويش 
                                       خميد
باران آمد !
                گل قد برافراشت
باران . . . 
               يادِ تو انداخت مرا



رودی خشک شد ، نشست
تَرَک  تَرَک شد . . .  شکست
دريا موج برداشت !
                        رود را درخود کشيد
دريا . . . 
            يادِ تو انداخت مرا



ماهی جهيد
آسمان را ديد
                 « آه عقاب چه خوشبخت است! »
عقاب  
       ماهی  را ديد !
                            او را در چنگ 
                            برفراز قله‌ای برد 
                                                    بلعيد
ماهی جزيی از عقاب شد !
                                  به آسمان پريد 
 آسمان . . . 
                 يادِ تو انداخت مرا



آه  تو که يادت حتا . . . ! 
پس نگاه کن مرا !
           
يک دست بر قلب‌ام
يک دست دراز کرده‌ام 
                              به سوی تو
                              در يک سجده‌ی ابدی . . .