ای ‌واژه‌ها!

کنار ِ افق‌های ِ گمشده
در شرق ِ اسطوره‌ها
بر زمین ِ ترانه‌ها و تجلی‌ها
گام می‌زنم
و زخم‌های ِ نامرئی‌ام را
انکار می‌کنم
من انکار می‌کنم شب را
و سپیده‌دمی را
که به دنبال ِ چنین شبی می‌آید


کنار ِ افق‌های ِ گمشده
در پارسوما
و گوهر ِ سبزش : شیراز
نیمی از پیکرم
در دجله غرق می‌شود
نیمی در فرات ....


من از روزگار ِ پادشاهی‌ی ِ شراب می‌آیم
رونق ِ بارگاهم را
به سرخ‌ترین گل‌ها
و پرندگان ِ سخن‌گو وانهاده‌ام
و لب‌های ِ تشنه‌ام
هرگز
به جز لب‌های ِ این رنگ را نبوسیده است


ای آسمان!
واپسین ستاره هایت را
در خیال ِ ما
خاموش مکن!
هرچند که شعر
توان ِ پرگشودن
از کف داده است
و بال‌های ِ بزرگ و سوخته‌اش را
بر اخگر و خاک
به دنبال می‌کشد
و عطر ِ گل‌ها را
این‌سان
آشفته مکن !
هرچند
در تنگه‌های ِ سنگی‌ی ِ اندیشه‌های ِ ما
آواز ِ آب
خشکیده است و
در چشم ِ ریشه‌ها
حتا
یک قطره اشگ نمانده است ....


ای واژه‌ها!
از بودن و نبودن
ابری بیافرینید
رخسار ِ این تموز ِ ویران را
در آتش‌های ِ آب بسوزانید
و گم‌گشته‌ای را که در تاریکی‌ی ِ ابد
بی‌نام و بی‌نشان
پرسه می‌زند
از متن ِ ساده‌ی ِ دریا
گذر دهید ....