چگونه زاده‌ای تو

برای آنان كه در كلاس‌های درس ِدانشگاه ویرجینیا با صدای گلوله پر كشیدند و كتاب‌شان گشوده ماند.

چپ افتاده بودم
چنان كه جهان
از زیر ِپای من
تب كرده
می‌گریخت
تا پاهایش را
در آب‌های پیش از هبوط
فرو كند
و چشم‌هایش را
در باران‌های اولیه
چنان بشوید
كه از رد پای آدمی
چیزی به جا نماند.
چه چرخ می‌خورد در خود
و از جبهه‌ی قابیل به بعد
چقدر بالا می‌آورد این چرخ
در این سرگیجه‌ی بی‌امان!
چپ زاده بوده‌ام
از دنده‌ای
كه برق ِ چاقوی ِ سلاخ خانه‌ها را
در خود پنهان كرده بود
تا روزی آن را
در چشم‌های كودكان تل ِزعتر بتاباند
و روز دیگر
در دانشگاهِ ویرجینیا
دل را با آن
چنان به دیوارهای گلوله آجین بدوزد
كه درخت‌ها
آوریل‌های نیامده را سقط كنند
و پرستوها
سر از كوچ شان برنگردانند.
چگونه زاده‌ای تو
كه لعنت هم
از دیدنت رنگش می‌پرد
و جهان این بار
چنین تلخ
تو را در كلاس‌های ویرجینیا
بالا آورده است!