“بزرگترين  تف جهان”

زمين می توانست يک توپ بازی باشد در دستهای کودکی که قهقهه هاش جهان را پر کرده است.
مگو نهراس، اخبار نخوان!
کودکان سرزمين من عطر نارنج هايی بودند پراکنده در خيابانهای بهار
که در دود نارنجک محو می شدند
خيابان نعره می کشيد و شليک می کرد
پنجره ها را نفله می خواست
و روی آدمها لگد می کوبيد.
ماشينها چماق حمل می کردند و گردنها را به دور کرواتها گره می زدند
ما به جای خواب روی پشت بام و شمردن درخشش ستاره ها
زير سقف اتاق، تاريکی سوراخ گلوله ها را شماره می زديم.
تيمارستان قدرت گرفته بود و زندانها مردهايی می شدند که گور می زاييدند.
نام همه ی خيابانهای جهان فلسطين بود
و سرهای زنان، لياقت بستن چفيه های مردان عرب را هم نداشت.
ساعت عقربه هاش را عصا کرده بود و به آن تکيه می زد
و صفحه ی چوبيش در ستيز با آتش
زغال می زاييد
کسی ناله هاش را سوزانده بود
و خانه در تجاوز دود
شب تا صبح سرفه می کرد و روز تا شب، از درد مچاله دراز می کشيد.
کوچه های بالا شهر نعره ی خانه هاش را به شوش نسبت می داد
و دشنامهاش را چون فاضلابهای متعفن جايی بيرون فضای زمين و زمان می خواست
شايد انباشته حتا نه، در سياهچالهای آسمان.
همه همديگر را بی صدا تف می کردند
و همه می خواستند ثابت کنند ما متعلق به جويباريم و تفهای جهان با ما هيچ نسبتی ندارد.
می خواهيد اعتراف کنم؟
در هر تکه آب دهانتان سهمی از من زار می زند
ديگر هيچ احساس شرمی ندارم که بگويم:
من بزرگترين هزار تکه ی تف جهانم!
پس چرا هيچگاه اينقدر زلال نبوده ام که اکنون؟

.(JavaScript must be enabled to view this email address)