دالان موريانه …

بيا و از لب ِ افسوس ديگرانه ببار
شکسته باد سکوتت! يکی ترانه ببار

چرا چو ابر نباری که تنگدل ز خودی
ز خويش سر کن و خود را به اين بهانه ببار

برای کشتن وسواس‌های تو در تو
حريق واژه به دالان موريانه ببار

شکوفه‌های خيال‌اند تشنه لب ، تو بيا ؛
گشاده دست بر اين دشت شاهدانه ببار

هزار سايه‌ی طوبا ، هزار خرمن گل
به نام عشق به پابوس آن يگانه ببار

به ياد رابعه‌ی شعر نغمه ای سر کن
به شوق ليلی ديدار ، عاشقانه ببار

غبار خسته دلی در نشسته بر در و بام
به چاره جويی باران در اين ميانه ببار