فارغ‌التحصیلانِ رشته‌یِ آدم‌کُشی

آن‌ها به اندازه‌یِ یک نخود شما را دوست نداشتند
یا حتا کم‌تر
به اندازه‌یِ یک عدس
آن‌ها مثلثات را به مقدسات ربط می‌دادند
تا مکعب را بفریبند
آن‌ها عقل‌شان را در جیب‌شان گذاشته بودند
اما آن جیب پاره بود

آن‌ها فارغ‌التحصیلانِ رشته‌یِ آدم‌کُشی بودند
بیل‌شان عاشقِ آوازهایِ بلبل و ابابیل
و گفتارهای‌شان اباطیل بود
هر جا زنده‌گی برایِ خودش خانه‌ای می‌ساخت
آن‌ها مرگ را می‌فرستادند تا همسایه‌اش شود
نخود و عدس قاطی‌یِ آش‌اش شود

آن‌ها آب را سرِ کوزه می‌شکستند
تا یک کاسه‌پشت ولی‌یِ فقیه شود
نمازِ جماعت متشکل از قورباغه‌ها و جیرجیرک‌ها شود
اما در برابرِ اندازه‌هایی که از کهکشان‌ها می‌آیند
مگر یک لوبیا و دو نخود
و سه عدس
چه سخنی برایِ گفتن می‌توانند داشته باشند؟

آیا تو می‌توانی حدس بزنی که در قرنِ بیست‌ویکمِ میلادی
در قرنِ آبادی‌هایِ از عسل
در عصرِ سریع و صریحِ شکوفایی‌یِ دانش و هنر
در عصرِ فروریزی‌یِ فواره‌هایِ فرومایه‌یِ مقدس
هنوز یک عدس
هنوز دو عسس
سرنوشتِ سه زن و چهار زنبور را تعیین کنند؟

نه!
عقلِ گم‌شده علاقه‌ای به جیبِ جیب‌بُران و جلادان ندارد
اباطیل راهِ خود را در جهل و منجلاب می‌پیماید
اما آوازها و آموزه‌هایِ ویران‌شده‌یِ بلبل و ابابیل را
روزی بیلی زیبا دوباره خواهد زایید
روزی بیلی فریبا پشت به دشت‌هایِ بی‌شعور و هردمبیلی
متنفر از رشته‌هایِ آدم‌کُشی‌یِ تحصیلی
شب‌هایِ در زنبیل و زنجیر خودش را با خودکاری اندازه خواهد گرفت
که جوهرش را شهاب‌هایِ راهِ‌شیری تهیه کرده باشند
خودکارهایی که خامی و اقداماتِ عجولانه
خودکارهایی که خودکُشی و دیگرکُشی را جاودانه
از کاسه کوزه‌هایِ معصومِ این آشپزخانه
فاتحانه و قاطعانه بیرون رانده باشند