نامش زاهدان است

نامش زاهدان است
ناخدای زخم‌های خود، در خون.
چندپاره می‌شود درد
در شرجیِ چشم‌هایش
پلک که می‌زند هر بار وُ
تیر می‌کشد مرگ
از خطابهٔ تبعیض،
که سر می‌رود از گلوی گلوله، بلند وُ
جان می‌دهد به قبرهای بی‌نشان.

نامش زاهدان است
وَ نور
که راه می‌رود در رگ‌هایش، آرام، بَم،
سفید،
تاب می‌خورد در صدای خیابان،
که باز می‌شود،
می‌خواند،
می‌رقصد، با موسیقیِ «مرگ بر دیکتاتور»،
در صدای تاریخ وُ
گلوی انسان.

کجای سکوت ایستاده‌ جهان
که دست‌هایش
به پیشانیِ‌ درد نمی‌رسد؟
نمی‌افتد پوست عافیت از شانه‌اش،
نمی‌ایستد، تن‌به‌تن، در آینه،
خشم، رعد، آتش نمی‌شود؟

کجای صدا سقوط کرده‌
که این خسوف کامل نمی‌گذرد؟
نمی‌بیند، نمی‌شنود
نامش ایران است
و آن پلشتی زن‌ستیز
که مرگ را به خود زنجیر کرده، نمی‌داند
زندگی معاشقه با آزادی است
وَ شعر تمام زندگان مهساست.

ماندانا زندیان
۱۸ مهر ۱۴۰۱ (اکتبر ۲۰۲۲)

* طرح از نغمه صالحی