پس از توفان

۱.
پس از توفان

پس از توفان به خانه برمی‌گردد  دخترکِ جزیرۀ کوچک 
                                ملوان‌ها به یادش نمی‌آورند
بر کلیدهای سیاهِ پیانو پای می‌کوبد 
کلیدهای سپید را  در چین‌های دامنش پنهان کرده است 
                                                  دخترکِ مرغ‌های دریایی 
برهنه بازگشته است  با موهای بلند و سینۀ گرم    دریا در برهنگی‌‌اش غلت می‌زند 
نامه‌ها از بادها برمی‌گردند  کلمات جفت و جور می‌شوند    و صدای بوسه می‌آید
از میانِ علفهای هرز 
                        قلم موهایت را آماده کن آقای پیکاسو! 
      به یادش نمی‌آورند  زنانی که از بالکن ها خم شده اند  آن که حیران مانده است 
                              مردی ست در سپیدیِ یکدست

                    پس از توفان به خانه برمی گردد    دخترکِ کلافۀ باران و شن ...
                      فرض کن این سندلی کوهی ست    و کنارش نشسته یی
                                                بر دامنۀ پربرف

۲. 
تِلِسم را که می شکند؟

تندیس های خفته که بیدار می‌شوند 
رادیوها اعلام می کنند:
دورانِ سنگ تمام است
                      [دوران سنگ تمام است؟]

      پسرک باد دوچرخه‌اش را میزان می کند    دخترک 
            با دامنی سپید در دشتِ گل سرخ  بال می‌گیرد   

زن می‌گوید: 
ما ایستاده بودیم سد سال  حالا براه بیفتیم 
در خیابانی که فاصله‌ها را  پُر می کند 
              [ پُر می‌کنیم فاصله‌ها را؟] 

            چترم را می‌بندم 
              و دربارانِ صبح 
              دوش می‌گیرم

جلال سرفراز