برای محمد رسول‌اف

دیدیم
در این شلوغیِ شرّ
جیغ می‌کشد جنونِ خون‌مرده‌شان
در وهم وُ
راه می‌رود خیالت، رها
در نور، ‏
صدا،
حرکت،
که سرخ می‌کند افق را
از رگبار دست‌هایت
تا پرده‌‌‌خوانیِ خاک وُ
سوگ آسمان، ‏
که می‌شکند،
می‌لرزد، می‌ریزد، گرم، وُ
پاک می‌شود
شبیخونِ شطحی
که تیر می‌کشد
در خالیِ فرش‌های بلند وُ
نام‌های کوتاه. ‏

گفتیم:‏
غیابت
تمام شکل‌های حضور است وُ ‏
دلت،
‏-تمامِ دلت-‏
تابِ سَروی ‏
که صدایت را در گلوی پرده می‌نشاند، بلند وُ
پَر می‌کشد ‏
پاره‌های این روایت ‏
از تخت وُ تهمتن
تا پرندگان سفیدی
که ماییم.‏

ماندانا زندیان
‏۲۸ تیر ۱۴۰۱ خورشیدی (ژوئیه ۲۰۲۲م)‏

---

نظر خوانندگان:

---

■ خانم محترم، مگر خون این آقا رنگین‌تر از سایر زندانی شده‌ها است؟
هوشنگ بهارلو

---

■ سلام، شعر خوبی ست، چرا تیتر برای شعرتان نمی‌گذارید تا درکش بهتر باشد، من کارهای شما را می‌خوانم و خوشم می‌آید.
با مهر ماندانا خوشفکر و عزیز
امیر کراب

---

■ آقای کراب، خوانندهٔ ارجمند
سپاسگزارم توجه شما هستم.. نقد شما را دیگرانی هم بر شعر من دارند. راست این است که من دقیقاً به همین دلیل -که عنوان شعر می‌تواند راهنمای دریافت مفهوم مورد نظر من شود - برای شعرم نام نمی‌گذارم. دریافت شما از هر متن، پاک جدا از منظور نویستده، درست و دقیق و کامل است. متن به این‌ صورت یک فضای دمکراتیک ایجاد می‌کند. انگار شما و متن و من در گفت‌وگو باشیم. درواقع، هیچ دلیلی نداریم که فکر کنیم نویسندهٔ متن دقیق‌ترین مفهوم را از آن در دست دارد. چون متن هم مانند شما و من ناخودآگاهی دارد.
با احترام و با قدردانی از نظر لطف شما،
ماندانا زندیان

---

■ آقای بهارلو، خوانندهٔ گرامی
سپاسگزارم وقت گذاشتید. تقدیم یک متن به یک شخص، در سرتاسر جهان، هم شخصی و هم بسیار نمادین است. این شعر دربارهٔ یک سینماگر است که در کنار فیلم‌های جسورانهٔ بسیارش، همین اواخر مستندی به‌غایت دلاور و اثرگذار دربارهٔ شاعر هم‌نسل و هم‌قلم من، بکتاش آبتین، ساخت. تا آن‌جا که من می‌توانم بفهمم، بعید می‌‌دانم، شاملو یا کسرایی که اشعار شناخته‌شده‌ای به مرتضی کیوان یا خسرو روزبه تقدیم کرده بودند، هم‌فکران دیگرشان را کمتر قدر می‌گذاشتند. به‌نظرم، مهم به یاد آوردن نام انسان‌هایی است که نهاد قدرت می‌خواهد فراموش شوند. هر کدام ما در حدی و به شیوه‌ای این تلاش را می‌کنیم.
با احترام، ماندانا زندیان

---